Söylemek istediğim ne çok şey varmış.Hay Allah,kafam çok karışıyor.Bilinsin ki şu an Gelişim Psikolojisi çalışıyor olmam gerekiyordu.12den vurdum sayılmaz ama o kadar da alakasız bir iş yapmıyorum değil mi?İnsanlara yardım edeceksem bir gün;önce kendimle hesabımı görmüş olmam gerekmez mi?
Ne diyordum?Annem.Annemi tanımıyorum.Yüzünü biliyorum,sesini biliyorum.Bir de ne kadar hırslı,ne kadar güçlü bir kadın olduğunu.Bu kadar.
Babaanne çocuğuyum ben.4 yaşındaydım babaannemin yanına taşındığımda.Babam işsiz kalmıştı ve zaten hayatının 36 senesini başkaları için kendini paralarcasına çalışan annemin 5 yıllık bir aradan sonra tekrar çalışmaya başlaması gerekiyordu.Ve yine aynı şeyi yaptı;sadece çalıştı.Çalıştı.Çalıştı.Hala çalışıyor;15 yıldır ve tek umudu kızı olarak,çalışıyor.Ona tekrar döndüğümde 12 yaşındaydım.Başını kaşıyacak vakti yoktu.Oğluna,gelinine zerre yardımı dokunmadığı halde torununu hiçbir isteğinden mahrum etmeyen babaannenin şımarttığı kızını giydirmesi,doyurması gerekiyordu.Ne hissettiğini sadece kavgalarda söylerdi,o zaman da aslında doğruyu söyleyemezdi.Duyguların mevzu bahis olmadığı bir kültürde büyümüştü.3 yıl görebildi beni;yemek yemek için kalktığında,yorgunluktan çalışacak hali kalmadığında,kirli çamaşırlarımı almaya geldiğinde bir de veli toplantılarında.Başarılı bir öğrenciydim,neyse ki.Tek mutluluk kaynağı da buydu onun.Sonra gitmeyi seçtim.Gitmem gerekiyordu.Çok sevdiğim ama annemi düşününce anmamam gereken nedenlerden gitmem gerekiyordu.Gittim.Hala gidiyorum.Her gün biraz daha uzaklaşıyorum annemden.Hala tek umudu benim.Hala çalışıyor,çalışıyor,çalışıyor.Çok korkuyor belki.Bu yüzden onunla paylaşacağım anılarım yok şimdi;hiçbir zaman olmadı.Ona verebileceğim tek şeyin maddi rahatlık olması ne kadar acı değil mi?Oysa ne kadar isterdim;arkadaşlarımı,sevgilerimi,heyecanlarımı onunla paylaşayım.Ne kadar isterdim ağladığımda rahatça yanına gitmek ve ''senin için kendimi paralıyorum,sen kendini üzmekten başka bir şey yapmıyorsun'' tepkisini almamak.Ne kadar isterdim;19 yaşındaysan ve yalnızsan,ama gerçekten,köküne kadar yalnızsan;sadece okul ev ekseninde yaşanmayacağını.Neler isterdim ama artık çok geç değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder