Ne yazacağımı bilmiyorum.Nasıl nefes alacağımı da bilmiyorum.Ben onsuz nasıl yaşanırdı çoktan unutmuştum.Onsuz bir hayat var mıydı gerçekten?Onsuz da devam ediyor muydu?Edebilir mi?Özenle giyinmek,makyaj denen maskenin arkasında olmak uykusuzluğumu,ağlamaktan şişmiş gözlerimi,onsuzluğumu gizleyebilecek mi?Büyümek kayıpların üstünde yükselmekse neden büyüyoruz ki?Yok mudur bunu durdurmanın bir yolu?
Nefes alamıyorum.Okula gitmem gerekiyor ve ben beş dakika aralıklarla ağlarken onca saati nasıl geçireceğim bilmiyorum.Eve gelemem.Onu göremem.Dayanamam.Kendime nasıl hakim olacağım ben?Ama bu kez oynamayacağım,hayır.Daha önce hem ona,hem diğerlerine karşı oynadım hep.Umrumda değilmiş gibi yaptım,üzülmüyormuşum gibi,kalbim ezilmiyormuş gibi,gerçekten gülüyormuşum gibi.Bu kez oyun sadece ona karşı.Çünkü hep onun kollarında son buldu o yapmacık umursamazlık.Bu kez insanlara dökeceğim hüznümü,tutmayacağım içimde.Ancak böyle onun karşısında güçlü durabilirim.Ah,içimdeki bu umudu nereye saklayacağım peki?Yine gelsin,saçlarımı okşasın,koklasın,öpsün,ellerimi tutsun,sımsıkı sarılsın,öyle uyusun isteklerimi nerede,kimde bırakacağım?Hadi yine bir sevgilim olacak diyelim;babam,abim,dostum kim olacak?Kim tamamlayabilir ki beni onun gibi?
Ah çocuk.SEN BİZE NE YAPTIN?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder